Co powinno zaniepokoić rodziców?
Drogi Rodzicu – jeśli czytając uznasz, że takie objawy występują u Twojego dziecka szukaj specjalistycznej pomocy u lekarza pediatry ale także u psychologa i logopedy.
Drugi miesiąc życia
- przetrwałe od urodzenia zażółcenie skóry i śluzówek dziecka,
- stale ropiejące i łzawiące oczko,
- mokry pępek, który brudzi pieluszkę lub koszulkę,
- dziecko bardzo krzyczy lub postękuje,
- dłoń dzieciątka jest stale zaciśnięta, a kciuk stale schowany w nadgarstku,
- niemowlę leżąc na brzuchu nigdy nie unosi głowy.
Czwarty miesiąc życia
- niemowlę jeszcze nigdy się nie uśmiechnęło do matki (po 16 tygodniu życia),
- nie wodzi oczyma za przesuwaną grzechotką od jednego kata oka do drugiego (warto to zbadać nie wcześniej niż w 16 tygodniu życia),
- leży na brzuszku i nie potrafi utrzymać uniesionej główki przez około jednej minuty,
- podciągane za rączki do pozycji siedzącej nie potrafi trzymać główki prosto.
Szósty miesiąc życia
- jeszcze nigdy dziecko nie wydało okrzyku radości ( w 26 tygodniu jego rozwoju),
- nie reaguje na szelest papieru lub podobne odgłosy poprzez wyraźne odwrócenie głowy,
- nie wyciąga rączki do zabawki, dotykając jej,
- występują nieprawidłowe, asymetryczne ruchy lub drżenia.
Dziewiąty miesiąc życia
- dziecko nie potrafi przełożyć zabawki z jednej rączko do drugiej (po 30 tygodniu życia),
- nie patrzy za oddalającym się przedmiotem,
- nie przewraca się z pleców na brzuszek (w 35 miesiącu życia),
- nie bawi się swoimi nogami albo stale bawi się jedną, tą samą (35 tydzień życia),
- nie sprężynuje czyli trzymane pod pachami nie przykuca i nie odbija się od podłoża przez wyprostowanie bioder.
Dwunasty miesiąc życia
- nie powtarza jeszcze żadnych sylab, np. da- da, ma- ma, be – be (w 40 tygodniu życia),
- stoi tylko na czubkach palców lub wcale nie potrafi stać (trzymane za dłonie) przejmując całkowicie ciężar ciała( w 44 tygodniu życia)
- nie raczkuje (w 48 tygodniu życia),
- nie siedzi pewnie (w 48 tygodniu życia),
- trzymane za dłonie nie potrafi zrobić kroku do przodu (nie podnosi nóżek),
- nie potrafi kciukiem i wskazującym palcem (tzw. chwyt szczypcowy) uchwycić maleńkiego przedmiotu,
- nie wykazuje zainteresowania małymi szczegółami . np. dziurkami, guzikami itp.
- Nie szuka osoby lub przedmiotu w odpowiedzi na pytanie „gdzie jest?”. Nie odwraca głowy w kierunku, gdzie znajduje się osoba lub przedmiot (w 48 tygodniu życia).
Dwulatek
- chodzi niepewnie lub jak kaczka, nie biega,
- nie układa trzech klocków jeden na drugim,
- nie rozumie poleceń,
- nie potrafi złożyć dwóch słów w zdanie, np. „mama daj”,
- zezuje stale lub wtedy, gdy jest chore lub zmęczone,
- sprawia wrażenie, że źle słyszy.
Czterolatek
- nadal zezuje stale lub wtedy, gdy jest chore lub zmęczone,
- nie chodzi i nie biega sprawnie,
- nie potrafi samo odpinać guzików, ubrać się,
- nie zadaje pytań: „dlaczego?”, „ po co?”,
- nie potrafi samodzielnie jeść,
- nie załatwia samo potrzeb fizjologicznych,
- widoczne są zniekształcenia kończyn dolnych – koślawość kończyn, stopy płasko – koślawe.
Sześciolatek
- zezuje, źle widzi,
- może źle słyszy,
- nadal moczy się w nocy,
- jest nadpobudliwy i agresywny lub płaczliwy i mało zaradny,
- jest za gruby, za chudy lub za niski albo za wysoki w porównaniu z równolatkami,
- wygląda, ze ma krzywy kręgosłup,
- nieprawidłowo stawia stopy,
- zwykle rozlewa płyn podczas przelewania go z kubka do kubka,
- ma trudności z posługiwaniem się nożyczkami, zapinaniem guzików,
- ma trudności z odróżnianiem „większego” od „mniejszego” , „wczoraj” od „jutra”.
Dziesięciolatek
- nie rozróżnia barw,
- pojawiły się pierwsze oznaki dojrzewania – powiększenie gruczołów piersiowych u dziewczynek (przed 8 rokiem życia), jąder u chłopców (przed 10 rokiem życia),
- wygląda na to, że dziecko ma skrzywienie kręgosłupa lub wady kończyn dolnych.
Czternastolatek
- nie rozróżnia barw,
- nie ma żadnych oznak dojrzewania płciowego,
- widoczne jest skrzywienie kręgosłupa, dziecko nie trzyma się prosto,
- powiększony jest gruczoł tarczycy lub obwód szyi,
- pojawiają się ropne zmiany na skórze,
- dziecko jest za grube, za chude, za niskie.
Opracowanie Anna Kosecka – psycholog kliniczny PPP nr 2 w Gdyni
